Wzdłuż Wisły: Murzyno-Rokicie-Łysa Góra

Murzynowo-Łysa Góra, 8 marca 2015

Uczestnicy: Ania, Marzena, Agnieszka Przemkowa, Mariolka, Zdzisio, Ola ze świtą czyli Jolą, Gosią i Michałem, nowy narybek Ania od Nikona i Agnieszka co wszędzie słyszy ptaki.
Trasa: wzdłuż Wisły ok. 15km z Murzynowa, przez Rokicie na Łysą Górę
Psia informacja: trasa dla psów długonogich, dla krótkonogich do połowy, bo potem jamnik był zmęczony - dużo chaszczy, trawsk i przeszkód.


 
Jak spędzić 8 marca? No tak żeby potem móc powiedzieć jak Mariolka: "Jestem taka szczęśliwa. Wyhasałam się jak dziecko".

Zaczynamy w Murzynowie (20km od Płocka), gdzie już w XIII w. mieszkał ród Murzynowskich. W XVI w. Stanisław Murzynowski, pisarz reformacyjny, przetłumaczył Nowy Testament z łaciny na język polski. Również zasłynął z dziełka o zasadach ortografii o tytule jakże by inaczej "Ortografia polska". W pewnym momencie swego życia przeszedł na luteranizm czym sobie wrogów narobił. 

Alejką wierzbową, częściowo ogłowioną co wydłuża żywot wierzb, podążamy w kierunku Wisły. Wkraczamy do Brudzeńskiego Parku Krajobrazowego.

Kapliczka w Murzynowie z daleka wydała mi się komunistyczna. A ona po prostu się rozlatuje.

Muzeum w Murzynowie. Zamknięte, bo ten który o nie się troszczył umarł.

Był inicjatorem powstania muzeum - Jacek Olędzki -  profesor UW, badacz kultury ludowej. Uwiecznił na filmach i fotografiach jej elementy np. religijność naturalną i życie w zgodzie z przyrodą.

Omszały płotek przywiódł wspomnienie wyspy Muhu w Estonii, gdzie całą omszałą wioską przeszliśmy wzdłuż i wszerz, gdzie łatwiej byłoby wymienić co nie było omszałe.

Wiosna jest ptasia, bo rośliny ciągle jesienne.

Ciekawe to Murzynowo. Znajduje się tu Mazowieckie Obserwatorium Geograficzne. Staje się ciekawsze, gdy Marzena zaczyna wspominać swoje czasy studenckie.

Pełno malowniczych pejzaży.

Po drodze zapomniane piwniczki, domostwa.

Agnieszka dopadła cudzą zdobycz. Zabieramy pióra celem rozeznania co to za ptak, jednak okazuje się że nie ma wśród nas piórologa.

Skarpy kryją w sobie norki jaskółek brzegówek.

Plaże są tu maciupkie i zaśmiecone. Przeciskamy się przez trzciny.

Docieramy do pierwszej przeszkody.
Prawdziwy mężczyzna z rozwianą grzywą zawsze czeka na nas w tych trudnych do przejścia miejscach. Instruuje, wskazuje, podtrzymuje, podciąga, wciąga, łapie...
Poza tym na dodatek nie ma plecaka  - jak kogoś plecak przytłoczy Zdzisio go odtłoczy.

Czas na odpoczynek. Z tej skarpy widok na Wisłę rozlaną przed zaporą we Włocławku.

Uczesani przez gałązki i kolce, które jeszcze później znajduję na poduszce, przedzieramy się przez wierzbowe miotły.

I tu mamy dzięciołka.

Myk myk między brzozami. I właśnie się zgubiłyśmy jak zwykle zresztą.

W morzu nawłoci,

w szumie trzcin.

 Ania zaraz odfrunie niczym zwiewna chaszczowa Pani.
 
Po wyjściu z krzaków na zaorane pole dostrzegamy naszych. Do podeszew przylepia się błotko zatem dochodzi dodatkowe ćwiczenie z obciążeniem łydek.


To sobie nieco butki umoczyłam, bo łączka nieco podmokłą się okazała.

Teren iście pagórkowaty od Murzynowa do Rokicia i dalej.

Cmentarz przykościelny w Rokiciu. Ponoć nazwa miejscowości wywodzi się od wierzby Rokity.

A w tle romański w stylu, z XII w., kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła zwany "kobylim kościołem" bo jak legenda powiada wybudowany ze sprzedaży żyjących tu niegdyś dzikich koni.

Wgłębienia wzbudzające ciekawość i wiele teorii. Jedną z nich jest to, że powstały podczas wzniecania ognia od świdrów ogniowych przed Wielką Sobotą w wiekach XVI-XVIII. Święty ogień...

Schodzimy ze wzgórza nad Wisłę, gdzie oddajemy się błogiemu nic nie robieniu. 

Oto moje i Agnieszki P. vege-szaszłyki, a w folii łosoś, a w ognisku ziemniaki.

A komandos przyrządził sobie kawę nadwiślańską a aromat roznosił się dookoła. Właśnie aromat kawy lubię bardzo, bo smak bardzo nie.









Z rzadka wychyla łebki wiosna. Podbiałów zaledwie parę na całej trasie.


Na koniec spijane resztki piwa grzanego.

Z powrotem do Rokicia.

Po drodze do wymarłego PGR-u.

Brzydota przemieniona.

Lekki wiatr dodał kreseczki brzozowe obok ciapek.

Po rozmowie z miejscowymi panami na rowerach, którzy coś o źródle bijącym nieopodal wspominają, znowu z górki na dół, nad wodę. No i ciągle jesiennie.

Znowu się gubimy. Tym razem dla tego widoku.

I dla tego też...

Powoli słońce wydłuża nasze cienie.

 A my skradamy się przez podwórka domów zamieszkałych z Wisłą prawie za płotem.
 
Zanim dotrzemy na Łysą Górę zatapiamy się w świetle zachodzącego słońca.

A w domu kładę się na poduchę z gałązkami we włosach, błogo zmęczona, z energią na cały tydzień.

Przydatne linki:

organizator wycieczek nad Wisłę Mazowiecką - fundacja Ja Wisła